Ideeën en bemoedigingen voor gewonde helpers
verbonden met een heelmakende God
|
Ideeën en bemoedigingen voor gewonde helpers
verbonden met een heelmakende God |
Het huis met de luiken* |
2007-02-28
Er stond eens, in een mooi land, ver hiervandaan, een prachtig huis.
Het stond aan een lieflijke bosrand, waar de middag- en avondzon het elke
dag weer een gouden gloed gaf.
De bewoner1
genoot van het wonen in dit mooie huis.
Dagelijks, als hij thuiskwam uit zijn werk, genoot hij als hij aan kwam
fietsen en z'n mooie huis weer zag.
Dan zette hij gauw z'n fiets in de schuur en liep zingend het huis binnen.
Tot laat in de avond genoot hij dan van z'n ruime kamers en van de avondzon
die alles zo heerlijk lang verlichtte en verwarmde.
Heel vaak kreeg hij ook vrienden op bezoek, of logé's, die dan met
hem in de tuin of in de huiskamer zaten.
Samen genoten ze dan van dit mooie huis en 't schitterende uitzicht over de
groene, deels beboste heuvels.
De planten in de vensterbanken gedijden ook buitengewoon goed, door de
overvloedige en toch ook milde avondzon.
Op een nacht, echter, gebeurde er iets ergs. Terwijl de bewoner sliep, kwam er plotseling een inbreker. Hij sloeg een raam kapot, gooide de planten van de vensterbank, en richtte een enorme ravage aan, alvorens er met enkele kostbaarheden vandoor te gaan.
Wat vreselijk schrok de bewoner toen hij ineens wakker werd van al dat
gestommel en nog juist de dief in een flits zag wegrennen!
De volgende dag liet hij een timmerman komen die grote luiken voor
de ramen maakte.
De bewoner besloot namelijk, dat dit hem nooit wéér zou
mogen overkomen.
Hij was zó geschrokken, dat hij nu 's nachts vaak gelijk klaar
wakker was bij het kleinste geluidje.
Elke avond deed hij daarom de luiken voor de ramen dicht en
vergrendelde ze zorgvuldig van binnenuit.
En ook als hij naar z'n werk ging, of even boodschappen ging doen, deed hij
op deze wijze alle luiken dicht.
Op den duur vond hij 't wat veel werk om de luiken 's morgens open
te doen en even later weer dicht als hij naar z'n werk ging, dus liet hij
ze maar dicht.
Hetzelfde gebeurde na verloop van tijd 's avonds ook, zodat de luiken
eigenlijk bijna altijd dicht bleven.
De mooie planten in de vensterbanken kregen zodoende vrijwel geen licht
meer en gingen langzaam dood.
Omdat het huis er een beetje triest en onbewoond uitzag met de luiken
voor de ramen gesloten, kwamen er ook steeds minder mensen op bezoek.
En omdat de bewoner nu zoveel minder naar buiten keek, zag hij de vogels
bijna niet meer en dacht er vaak niet meer aan om wat voer voor hen op
het terras te strooien.
Dat terras, waar het eerder vaak een groot gekwetter was geweest van mussen,
meesjes, merels en wat al niet aan vrolijke dieren, dat lag er nu vaak maar
stil en verlaten bij.
Zelfs de zon leek 't er een beetje bij te laten zitten, nu hij
de kamers niet meer kon verlichten en verwarmen, en leek zich steeds vaker
achter de wolken te verschuilen.
Jaren ging dit zo door, terwijl het leven voor het huis en z'n bewoner
steeds grijzer, troostelozer en eenzamer werd.
Toen, op een goede dag, kwam een oude vriend van de bewoner weer eens
op doorreis langs het dorp waar het huis bij hoorde.
Hij besloot even bij zijn goede, oude vriend langs te gaan.
Aangekomen bij het huis schrok hij toch wel van wat hij daar aantrof.
Waar vroeger het leven straalde, was er nu een soort doodssfeer.
"Wat is hier gebeurd?" riep hij uit, toen z'n vriend hem
vanuit een donkere hal opendeed.
"Waar is dat heerlijke avondzonlicht gebleven?"
En eenmaal binnen, op een paar totaal verpieterde plantenresten wijzend:
"En is dat wat er over is van al je schitterende
planten...??"
De bewoner vertelde hem wat er was gebeurd: over die schokkende inbraak,
de ravage en alle kostbare persoonlijke dingen die misten of kapot waren.
En hoe hij toen de luiken had laten maken en die steeds meer dicht liet.
De vriend was behoorlijk geschokt en onder de indruk.
Ja, hij kon 't zich wel voorstellen dat z'n vriend dát nooit weer
wilde meemaken...
"Maar..." zei hij terwijl hij diep nadacht alsof hij naar
boven wilde halen hoe hij zelf met zo'n situatie om zou gaan, of hoe hij dat
anderen had zien doen, "... zijn er geen ándere mogelijkheden
om 't dieven moeilijker te maken of te zorgen dat een dief niet ongezien
zoiets kan doen? Dán zullen ze 't wel uit hun hoofd laten!"
De vriend besloot dat hij wel een nachtje kon blijven logeren.
De volgende dag was 't zaterdag en dan hoefden ze beiden toch niet te werken
en konden ze kijken wat ze verder zouden doen.
Naarmate ze die avond samen praatten, realiseerde de bewoner zich steeds
meer dat hij toch wel hele grote offers had gebracht om maar te voorkomen
dat er ooit weer ingebroken zou kunnen worden.
De verdere avond dachten ze samen na welke mogelijkheden er allemaal waren
om iets anders aan de situatie te doen.
Want ja, om jezelf op te sluiten achter dichte luiken zodat je niet meer
kunt genieten van de zon, en alles langzaam dood gaat, dát was geen
goede oplossing, al was_ie in eerste instantie wel effectief geweest.
Samen gingen ze die volgende dag al vroeg aan de slag.
Op elke hoek in de tuin zetten ze grote lampen, die aanfloepten zodra er
iemand in 't donker in de tuin liep.
Zo lieten ze in de erop volgende dagen en weken allerlei dingen aanleggen
die het dieven wel erg moeilijk maakten nog ongemerkt binnen te komen.
Er kwam dik, dubbel glas in de ramen op de begane grond, met goede
sluitingen, en nog veel meer.
Ook vroegen ze de politie om 's nachts op onregelmatige tijden eens langs
te rijden en op te letten.
En de bewoner ging een zelfverdedigingscursus volgen en zette een telefoon
naast z'n bed zodat hij zich ook zekerder kon voelen als hij 's nachts weer
eens geluiden hoorde.
Toen dat allemaal vorderde en veel zaken al klaar waren, was het niet meer nodig dat de bewoner elke avond alle luiken dicht deed. Steeds vaker besloot hij om ze maar gewoon open te laten, of ze 's morgens al bijtijds weer gauw open te doen.
't Duurde daarom niet lang of vrienden en bekenden kwamen weer vaker even
langs - aangetrokken door de vrolijker sfeer die nu weer rond het huis hing.
Mensen namen planten mee, die opnieuw een mooi plaatsje voor de ramen kregen,
waar ze weer heerlijk floreerden.
De bewoner genoot weer steeds meer van z'n huis en van alle vrienden die
langskwamen om met hem te kletsen en samen van de avondzon te genieten.
Regelmatig belde hij nog met z'n vriend - dankbaar terugdenkend aan dat
weekend waarop die hem geholpen had om zo'n grote verandering in gang te
zetten.
Ook de vogels en de eekhoorntjes waren blij nu ze weer zoveel vaker
brood en zaden vonden op het terras en de vijver steeds netjes bijgevuld
werd als het in de zomer eens wat langer warm en droog weer was.
In de avondzon leek zelfs het huis zelf meer te glanzen dan ooit
tevoren...
| * | Dit is wat genoemd wordt een
'therapeutisch verhaal' - een gelijkenis die in psychotherapie of pastoraat
bruikbaar is om iemand te bemoedigen of een andere kijk op zaken te geven.
Ik ben dankbaar jegens Nancy Davis en John Townsend die mij introduceerden in het concept van therapeutische verhalen. Nancy heeft een paar boeken vol geschreven met dit soort korte metaforen, waaronder een die voor mij in de praktijk erg bruikbaar is gebleken over The Burned Tree (vertaling: De verbrande boom (  een document in PDF-formaat dat met
Adobe
Reader™ gelezen kan worden) ).
John gebruikt een heel toepasselijke metafoor als inleiding in zijn boek: Tussen vlucht en verlangen, Coconut, Almere, 2005 (vertaling van: Hiding from Love (We all long to be cared for, but we prevent it by -) - How to change the withdrawal patterns that isolate and imprison you, NavPress, USA, 1991 / Scripture Press, Amersham-on-the-Hill Bucks England, 1992. ISBN 1-872059-68-6).
Zie ook:
Door hun verhalen leerde ik de gelijkenissen van Jezus ook weer op een
nieuwe manier lezen en waarderen.
In m'n eigen leven en in m'n pastorale praktijk merkte ik de fijne
bruikbaarheid van al dit soort verhalen.
Verhalen en metaforen vinden meer en meer toepassing - ook bijvoorbeeld bij
coaching en organisatieverandering, zoals in: François Breuer, Story-telling als interactieve interventie -
Toepassing van de narratieve benadering bij organisatieverandering,
( een
document in PDF-formaat dat met Adobe Reader™
gelezen kan worden) webartikel op de site van
de auteur. |
| 1 | In plaats van 'de bewoner' ('hij', 'zijn') kan
natuurlijk ook 'de bewoonster' ('zij', 'haar') worden gelezen. |
| home |  | of terug naar de artikelen index |
Voor meer informatie, of uw reactie op het bovenstaande, kunt u contact met me opnemen via e-mail: andre.roosma@12accede.nl.
André H. Roosma